Beefeater London Dry Gin

Beefeater London Dry Gin

Beefeater ma wyrazisty smak jałowca, ale jest on wyrafinowany, bardziej elegancki od żywego, radosnego jałowcowego smaku np. ginu Gordon’s. Jest też w jakimś sensie pikantny i bardzo wytrawny. Nie jest to smak ciepły, słodki, ale właśnie taki czysty, ascetyczny, jak przejrzysta, krystaliczna bryła lodu, którą przypomina butelka Beefeatera. Jest to tradycyjny angielski gin, jaki osobiście bardzo lubię.

Jego historia rozpoczyna się w roku 1862, kiedy to James Burrough kupił od poprzedniego właściciela powstałą w 1820 roku destylarnię (stąd ta druga data na butelce). Wkrótce opracował własną recepturę tego trunku i zaczął go produkować. Nietypowe w tym procesie jest to, że składniki roślinne moczą się przez 24 godziny zanim spirytus poddany zostanie destylacji.

Na etykiecie butelki widnieje postać strażnika zamku Tower. Tu zawędrował James Borrough szukając nazwy dla swojego ginu. Strażnicy broniący tego zamku zwani byli zwyczajowo „beefeaters” - „zjadaczami  wołowiny”. Nazwa ta pochodziła prawdopodobnie stąd, że niegdyś strażnicy ci jako wynagrodzenie dostawali również mięso, a szczególnie upodobali sobie wołowinę. Yeomen Warder (to oficjalna nazwa „beefeatera”) w swoim charakterystycznym stroju to rozpoznawczy znak tego powszechnie znanego ginu.

Beefeater jest dla smakowych tradycjonalistów i miłośników jałowca, ale i „ginowi” sceptycy powinni być zadowoleni z jego smaku w koktajlach takich jak Negroni, Tom Collins czy White Lady (gin jest tu wyczuwalny, ale subtelny).